OBITAVANjE BEZGRANIČNOG U SRCU biseri iz Dobrotoljublja

OBITAVANJE BEZGRANIČNOG U SRCU biseri iz Dobrotoljuba

Obitavanje Bezgraničnog u srcu im je ponudilo riznicu svetootačkih pouka o molitvi i hrišćanskom životu, od svetog Antonija Velikog, oca pustinjskog monaštva, do svetog Serafima Sarovskog, ljubljenog sina Božijeg po blagodatnom usvojenju, koji je Rusiji i svetu objavio radost Vaskrsenja u XIX veku, veku. ""naučnog ateizma"". Otvorivši Obitavanje Bezgraničnog u srcu, mnoga duša se Bezgraničnom zaradovala, i mnogo ga je srce primilo u sebe, da se Njime nahrani i štiti u doba neviđene gladi za istinom i ljubavlju.
U "Akatistu najslađem Hristu"" kaže se da su mudraci sa istoka, vođeni zvezdom, "stigli do Nedostižnog"", do Bogomladenca koji je ležao u jaslama Vitlejemske peštere. Suština podvižništva Pravoslavne Crkve upravo se u tome i sastoji: u dostizanju Nedostižnog, Onoga koga nebo i zemlja ne mogu obuhvatiti, a koji se, iz prevelike ljubavi prema ljudskom rodu, unizio do obličja sluge, postavši Čovek i uselivši se u utrobu Presvete Bogomajke.
Pravoslavni podvig počinje od svesnosti da čovek u samom sebi ne može naći sredstva i načine da se sjedini sa Bogom, budući da je stvoren ni iz čega, a ponor između Tvorca i tvorevine je naporima iste tvorevine nepremostiv. Ali, Bog nas je sazdao prema svom obrazu i podobiju, kao svesna i savesna, slobodna i ljubavna bića, a zatim je i ponor između sebe i nas premostio postavši kao jedan od nas.

UVOD
Molitva je stremljenje srca i uma ka Bogu.
Stalna molitva je neprestano obraćanje uma i srca k Njemu
(sveti Teofan Zatvornik)

Reč o stalnoj molitvi u srcu, ili srdačnoj molitvi, zvuči kao poruka iz nekog dalekog, pa ipak bliskog sveta. U spisima kao što je Razgovori stranica sa duhovnim ocem, opisano su duhovna iskustva (naravno lična) ljudi čiji je sav život bio prožet ovom neprestanom molitvom.
Pravoslavna Crkva Istoka raspolaže preizobilnim znanjem i isprobanom metodikom upražnjavanja ove molitve. Ona poseduje i pouke bogoozarenih molitvenika i može da nam kaže na jedan molitveni put koji je svima dostupan, koji zadovoljava naše saznanje i slobodu i pruža nam ista duhovna iskustva. Neprestana molitva srca je nauka nad naukama, umetnost i umetnost, zanimanje uzvišenije od bilo kog drugog zanimanja, pristupačno podjednako neukom i učenom.
Neprestana molitva srca ima koren u Svetom Pismu. Sam Gospod Isus Hristos uči da u svako vreme treba stražiti i moliti se, da se treba neprestano moliti i da pritom ne treba govoriti mnoge reči. Naprotiv, treba se moliti u srcu Ocu nebeskom, u tajnosti, u Njegovo, Hristovo ime. I apostol Pavle zahteva da se molim duhom, i to bez prestanka, i da je bolje izgovoriti pet reči umom, negoli hiljade jezika.
Postavlja se, međutim, pitanje da li je to uopšte moguće? I kako se to postiže?
Uistinu, to je sasvim moguće i za istinski hrišćanski život - čak neophodno. Jer,blagodatan razgovor sa Bogom kroz molitvu predstavlja otkucaje bila ljudske duše. Od hrišćanskog iskona bogotražitelji streme ovom neprestanom opštenju sa Gospodom, obraćajući mu se kratkim, čestim, unutrašnjim i sabranim prizivima. Duhovno prosvećeni oci našli su se da je među takvim prizivima najprostije, a istovremeno i najuspešnije, sredstvo za postizanje neprestane molitve tzv. Isusova molitva, tj. Molitva Gospodu Isusu. Ona je istovetna molitvi koju je carinik uputio Gospodu Hristu u Jerusalimskom hramu. Ona glasi: Isuse Hriste, Sine Božiji, pomiluj me grešnog.