Нејзиниот дневник е јавен артефакт, но можеби тоа сепак ја заслужува својата приватност. „Њујорк тајмс“ објави дека домот на Ана Франк во Амстердам успешно ги открила две страници од дневниците на Ана Франк, кои Френк сама ги покрила со кафена хартија. Оригиналните дневници се толку кревки што се вадат од складиштето само еднаш на секои десет години заработка. Двете новини беа откриени на една од овие ексхумации во 2016 година, и тоа само со помош на нова технологија која им помага на истражувањата во домот на Ана Франк да не е така што има под кафената хартија без всушност да ги допираат.
Ана Франк се ревидираше дека — прикриваше две „расипани“ страници кои вклучуваат валкани шеги и замислен разговор со маж, разговара со него за секс. Ова не се единствените две страни во дневниците кои се однесуваат на сексот и телото. Тие дури и не се единствените страници кои се однесуваат на сексот и дневниците кои, во еден или друг момент, биле отстранети одкот. Но, тие се единствените две кои Ана Франк ги избришала.
Дневникот на Ана Франк има целосен однос со уредувачките промени. Тоа е затоа што „Дневникот на Ана Франк“ што можеби читате во средно училиште, всушност, не е единствениот „оригинален“ дневник напишан од Ана Франк.
Франк напиша два дневници за време на животот. Првиот бил личен, кој имал намера да остане приватен. Но, како што пишува „Њујорк тајмс“, во 1944 година, Френк на радио слушнала дека холандската влада имал во архивира и објавила на луѓето што годината сакаат да ги чуваат под германска окупација. Така, таа продолжи да го препишува својот дневник за јавноста. Новата книга беше таа „Тајниот анекс“ и беше зачувана на дневните дневници, но не и совршени факсимил. Таа 215 завршила „Тајниот анекс“ пред семејството да биде објавено, депортирано и испратено во концентрациониот логор каде што починала во 1945 година.
Нејзиниот татко, Ото Франк, го преживеа логотот, а потоа и војната. Како што е објаснето во Критичкото издание на Дневникот на Ана Франк, Ото Франк потоа соработувал со холандски издавач за да состави ревидна верзија на дневникот земаат неколку парчиња од „Тајниот анекс“ за да ја создаде третата верзија на дневникот што го дознавме како Дневникот на Ана Франк. Но, како што е причината Стефани Вотсон во причината за веројатно сексистичката уредувачка насока на Ото Франк, некои од неговите избори се за загриженост. Во третата верзија, критичките описи на Ото и неговите членови беа ублажени, јазик на Ана за сопственото тело и секс беа исто така отстранети.
Но, она што е интересно за овој најнов библиографски развој е дека ова се делови за сексот и она што самата Ана се обидела да ги прикрие. Значи, дали треба да ги почитуваме нашите желби и да ги чуваме страниците под кафена хартиена обвивка? Прашањето за авторот на намерата ги има библиографите со други, но тоа треба да ги загрижи и насчи.
Прашањето ја издвојува тензијата помеѓу нашата поврзаност кон авторите и нашите карактеристики кон историјата. Немаме голема евиденција за почитување на авторите на смртта (со неколку исклучоци). Кафка и Хемингвеј се уште се превртуваат во гробовите. И нашиот однос со непознати списанија на авторите е карактеристичен напорен. Значи, тоа е интересно што го испитуваше барањето дека Ана се обиде да го задржи објавувањето на информациите од податоците приватен за да потврди дека Франк практикува авторски потези за јавна. Две страници започна од првиот, приватен дневник на Ана Франк. Со оглед на вниманието дека ова треба да остане приватен дневник, а содржината што Франк ја избираше за телото, дали има уште поголема одговорност да се почитуваат овие желби?
Ната, со различни прашања, за двете нови страници, Куќата на Ана Франк продолжува да ја следи неговата публикација со тоа што сугерира дека е предона да се грижиме за тоа што би можело да ја даде таа верзија на Ана Франк, таа беше таа жртвао во таа објавена од О Франк: „Текстовите од дневниците на Анак кои таа самата немала намера да ги објави се објавени порано, во различни периоди. Претходно се случи во публикацијата организирана од таткото татко во 1947 година, подоцна и во компилацијата на критичкото образование на студиите за војна, холокауст и геноцид, која беше објавена во 1986 година и повторно објавена во 2001 година по откривањето на пет нови страници.” Со други зборови, ако претходно сме ја нарушиле својата приватност, можеби ќе го направиме тоа повторно.
Но, можеби тоа е идентитетот и нашата личност за секој јавен дневник на секој личен, не се важни кога се мери со барањата на историјата. Куќата на Ана Франк верува дека потенцијалот за историска вредност и интересот на јавноста се поважни од она што Франк можеби го сакала. Тајмс ја цитира Терезиен да Силва, шеф на збирки во домот на Ана Франк, кој тврди: „Не е секогаш да се бара желбата на авторот... е важноста за научно истражување, исто така добро е да се знае за јавноста. што направила и не сакала да објави“.
Значи, сега кога се објавуваат овие две страници, да ги читаме? Дали е наша историска студија да или наша човечка гика читаме е да ги почитуваме желбите на Ана Франк? средба малку од две. Без оглед на тоа што мислиме, куќата на Ана Франк потврди дека транскрипцијата на новите страници ќе биде достапна на веб-страницата веднаш, но поради ограничувањата на авторските права, текстот ќе биде достапен само на холандскиот јазик. Ако не знаете холандски, можете уште малку да ја одложите моралната дилема.
Извор: Електрична литература
Превод: Икона