Социолозите, дури и оние кои не биле религиозни, како што е на пример Диркем, одамна веќе научно и објективно докажаа дека празнувањето на празниците припаѓа кон онаа најдлабока и првобитна основа на човечката култура и живот. Од историјата не е позната ниту една човечка заедница ниту цивилизација која не празнувала празници
Празникот продолжува да живее дури и во милитантното антихристијанско и безбожничко општество, зашто и тоа општество почнува да создава свој круг на безбожнички празници, како што се ден на трудот, ден на жената, празник на ова или она. Празничниот обред, или ритуал, продолжува да живее и во такво општество, во вид на улични манифестации, паради, фрлање на цвеќе, песни, музика, веселби, неработни денови и свечени ручеци. Затоа, повторувам, погрешно е да се прават обиди празниците да се „разобличат“ и „дискредитираат“ како „религиозна измислица и залажување“.
Напротив, неопходно е повторно да се замислиме над самиот факт на постоење и функција на празникот и празнување во човечкиот живот, над значењето коешто празникот и празнувањето го имаат за човекот. Човекот може да празнува што било, меѓутоа, во него продолжува да живее таа постоја- на потреба за празник.
Од каде, тогаш, таа потреба за празник, што изразува, на што одговара и на што во човечката природа укажува таа?
