Приказните се дела на народното творештво, кое со тек на времето станало анонимно. Приказните заземаат важно место во нашиот културен живот, тие се дел од незаборавните страници на нашите детски спомени. Приказните, освен особините што овозможуваат да се помине забавно времето, истовремено ја развиваат моќта на фантазиите и поседуваат многу едукативни особини. Најбитната карактеристика на приказните е тоа што тие претставуваат вид кој се базира на раскажувањето. Затоа сласта и убавината на приказните може да се доживее автентично - не преку читање приказни од книга, туку преку нивно слушање од мајстори - раскажувачи и добри познавачи на приказната (во простор погоден за приказни). Денес со брзиот развој на технологијата, соодветните средини за приказни и заедно со тоа и раскажувачите се соочуваат со опасноста за нивно замрување, а со тоа постои опасноста да се заборават приказните како книжевен вид. Една од превентивните мерки за да се зачуваат приказните од заборав е тие да се соберат, да се препишат и да се сочуваат. Делото на авторот Наки Тезел „Турски Приказни“ е добар пример и вредна работа која служи токму за оваа цел.
