Во раната Црква постот означувал апсолутно воздржуванье од храната, односно состоJба на глад коJашто го доведува телото до крајната граница. И токму од тоа разбираме дека постот како физичко лишуванье од храната е апсолутно бесполезен без втората, духовната компонента. „Со пост и со молитва“...
Тоа значи дека без соодветен духовен напор, без личното зацврстуванье во Божјата Реалност, без спознанието за својата апсолутна зависност од Бога и само од Бога, физичкиот пост се претвора во самоубиство
...Според она што беше кажано претходно, постот треба да се исполнува на две рамништа: прво, на нивото на аскетскиот пост; и второ – на нивото на совршениот пост. Аскетскиот пост се состои во силно редуциранье на исхраната, така што постојаното чувство на глад да се доживува, од наша страна, како сеќавање на Бога, и да ја поддржува постојаната усилба тоа сеќавање да се задржи во свеста.
