МОЛИТВАТА И ОБОЖУВАЊЕТО - Антонио Блум, Георги Капсанис

...Погледнете во различните делови од Евангелието. Многу луѓе од нас се собираат да Го примат Христа. Да се ​​сетиме на стотникот кој Го замоли Христа да го исцели неговата слуга. Христос рече: „Ќе дојдам“ - а стотот одговори: „Немој. Кажи само збор и тој ќе се исцели”. Дали го правиме ова? Се обрнуваме ли кон Бога велејќи Му: „Не јавувај се пред мене. Доволно е да кажеш збор и јас ќе бидам исцелен. Доволно е да кажеш само збор и нештата ќе се случат. Јас во претходно не сум имал“. Или, на пример, Петар, кога по големиот риболов паѓа на колена во коработ и вели: „Остави ме, о Господи, јас сум човек грешен“. Тој го моли Господа да го напушти бродот за што се чувствува понизно, а се чувствува што понизно наеднаш ја спознава величината Христова. Го правиме ли ние некогаш ова? Кога го читаме Евангелието ликот Христов станува величествен. Дали кога се молат и кога стануваме свесни за величината и светоста на Бога, велиме: „Недостоен сум тој да дојде при мене?“ Да не зборуваме за сите оние ситуации кога треба да бидеме свесни дека тој не дојде кај нас за што ние не сме во состојба да Го примиме. Ние бараме нешто од Него, но не самиот Него. Зарем тоа е однос? Зарем на тој начин се однесуваме и со нашите пријатели? Дали го бараме она што можеме да го добиеме од пријателство- тоа, а не љубениот пријател? Дали ова е вистина и во однос на Бога? ...