Социолозите, дури и оние кои не биле религиозни, како што е на пример Диркем, одамна претходно научно и единствено докажување дека празнувањето на празниците на она што е најдлабоко и првобитна основа на човечката култура и живот. Од историјата не е позната ниту една човечка заедница и цивилизација која не празнува празници
Празникот продолжува да живее дури и во милитантното антихристијанско и безбожничко општество, зашто и тоа општество почнува да го создава својот круг на безбожнички празници, како што се ден на трудот, ден на жената, празник на ова или она. Празничниот об, или ритуал, продолжува да живее и во други песни, во вид на улични манифестации, паради, фрлање на цвеќе, музика, вече, неработни денови и свечени ручеци. Причина, симболим, погрешно е да се прават обиди за празниците да се „разобличат“ и „дискредиат“ како „религиозна мислица и залажување“.
Напротив, треба повторно да се мисли за самиот факт на функцијата и функцијата на празникот на човекот од животот, над значењето на тоа што празникот и празнувањето го има за човекот. Човекот може да празнува што било, храна, во него да продолжи да живее таа постоја- на потреба за одмор.
Од каде, тогаш, таа треба за празникот, што изразува, на што одговара и на што во човечката природа укажува таа?
